`17.

The Bravery – Above and below

- Haybock Michael jesteś pewny, że idąc tutaj nie wszedłeś w żaden znak, żadna zaspa nie spadła ci na łeb albo nie przejechał cię autobus?

- Nic mi nie jest.

- Ale mówisz od rzeczy. Jesteś pod wpływem alkoholu lub narkotyków?

- Gregor, zerwałem z nią. Naprawdę. Powinniście być zadowoleni, przecież tego chcieliście, prawda?

- Chcemy twojego szczęścia, kochaniutki.

- Jestem zajebiście szczęśliwy. Macie może jakieś ciastka?

- Tak, znajdź sobie. A ja pójdę po Agnes, jest dzisiaj nadzwyczaj ogarnięta, w sam raz na twój kryzys, może ona cię zrozumie.

Schlierenzauer wychodzi z kuchni (po miłość swojego życia), a ja zaczynam myszkować po szafach (by zajeść słodyczami stratę miłości swojego życia). Sól, makaron, zielona herbata i pierś z kurcaka. O, są też mannery, herbatniki i nutella. Jeść, nie myśleć.

Bo co jeśli popełniłem błąd?

Ciężko mi na duszy, czuję się tak jakby ktoś przywiązał mi kulę do nogi, a potem rzucił w ciemne wody Inn. Nie mam zielonego pojęcia, co robić, nie mając ciebie w życiu. ZNOWU.

Kurwa, co ja narobiłem.

- Michi – Agnes siada naprzeciwko mnie, a Gregor zatrzymuje się w drzwiach. Przełykam mannera i patrzę się wyczekująco na blondynkę.

- Cześć Agnes.

- Może zrobię kawy – proponuje Schlierenzauer i podchodzi do ekspresu. – Żeby cię nie zmuliło od nutelli.

- Michi…

- Tak, zerwałem z nią. I jest to jedna z najlepszych decyzji w moim życiu. Może teraz tego nie widać, ale to tylko kwestia czasu.

- Rozumiem. Tak, chyba rzeczywiście tak będzie lepiej dla was.

- Odkocham się. – mówię stanowczo, a Agnes ściska moją dłoń.

- Tak. A potem zaczniesz żyć.

- I wyrywać laski. – wtrąca Schlierenzauer.

 Paraliżuję go spojrzeniem.

- Ale już bez twojej pomocy.

- Tak, tak. Na tym polu poległem, przyznaję. Idealny Gregor nie jest idealny.

- Nieidealny Gregor jest idealniejszy od idealnego Gregora. – Agnes uśmiecha się do swojego chłopaka, na co Schlieri kładzie dłoń na jej ramieniu. Jego spojrzenie aż błyszczy miłością.

Nigdy nie myślałem, że będę zazdrościć Gregorowi miłości. Nie mówiąc już o tym, że nigdy nie spodziewałem się tego, że Schlieri ma jakieś głębsze uczucia i że jego serce zdolne jest do zakochania.

Nigdy nie myślałem też, że zerwę z tobą.

Życie jest jak zdjęcia dodawane na twittera przez Hilde – zaskakujące i pełne niespodzianek, nigdy nie wie się, czego można się spodziewać.

- Będzie dobrze. – Szepczę do siebie i odsuwam na bok nutellę.

Jeszcze będzie dobrze, jeszcze zobaczę słońce.

BoskiFetti: Plasterek na serduszko, wódka na myśli, kiełbasa krakowska dla żołądka. U mnie, za chwilę. I tak, już wiem o wszystkim. I tak, już umówiłem cię u psychologa.

Nudeln: Zjedz sam kiełbasę, idę do Ariane.

BoskiFetii: :OO

BoskiFetti: Robisz sobie ze mnie jaja czy szukasz pocieszenia?

Nudeln: Szukam bezalkoholowego wsparcia

BoskiFetti: Zabezpieczcie się, ceny pampersów idą w górę!

Nudeln: Spieprzaj.

BoskiFetti: Też cię kocham;*

Nudeln: Idiota.

BoskiFetti: Michi… Trzymaj się, chłopie. Wiedz, że zrobiłeś dobrze. I pamiętaj, że z ludźmi jest jak z damską szafą – czasem trzeba wyrzucić niepotrzebne ubrania, by zrobić miejsce na nowe. Tylko czasami jest to bardziej przymus zewnętrznego świata, niż nasza własna wola.

Nudeln offline.

- Taak.

Ariane niepewnie zerka na mnie z drugiego końca kanapy. Podkurczam pod siebie nogi, czekając na dłuższą wypowiedź blondynki. Jednocześnie staram się blokować każdą myśl o tobie.

Co jest trudne, kiedy rozmowa z Ariane dotyczy, no cóż, ciebie.

- Jak sam powiedziałeś, to był chory związek. – Ariane ma spokojny głos, to mi pomaga. Dobrze jest się uczepić czegoś zrównoważonego, zwłaszcza gdy ma się w serduszku taki rozgardiasz, gdy targają człowiekiem sprzeczne emocje.

- Ale co… co jeśli nie znajdę już kogoś takiego jak Vera? – Zaczynam nerwowo obgryzać paznokcie, stare nawyki powracają. A już od kilku miesięcy tego nie robiłem, skutecznie mnie oduczyłaś obgryzania.

Ale już nie jestem z tobą, już mi nie zależy.

- To zrozumiałe, że się boisz. – dziewczyna uśmiecha się do mnie łagodnie. – I nie szukaj kogoś takiego jak Vera, bo to cię tylko unieszczęśliwi.

- Więc kogo mam szukać?

- Miłości, po prostu miłości.

- Okay, rozumiem. Ale co jeśli już żadna mnie nie pokocha?

- Chyba sobie, Michi, żartujesz. Jesteś młody, przystojny i utalentowany, całe życie przed tobą. Zresztą w ostateczności masz chyba jakieś fanki?

- Mniej niż Schlierenzauer – mruczę ponuro pod nosem. – Na fejsie mam 190 zdeklarowanych fanów, z czego część to kolesie i moja mama.

- Twoja mama polubiła twój fanpejdż?

- Co w tym dziwnego? Jest moją najwierniejszą fanką. Nawet powiesiła sobie mój plakat na lodówce.

- Mniejsza z tym. Reasumując, skoro definitywnie zakończyłeś jeden rozdział to teraz zacznij nowy. Bez Very, bez toksyczności, bez obciążeń. A przede wszystkim bądź sobą.

Przez chwilę patrzę się na Ariane w milczeniu. W końcu pozwalam sobie na szeroki uśmiech. Mocno ją do siebie przytulam.

- jej, dzięki, wiesz? Cieszę się, że jesteś.

- Od czegoś są przyjaciele, co nie? – Ariane śmieje się szczerze. – To co? Ja idę po dobre winko, a ty włączasz jakiś film?

***

także tego no :)