`11.

            Florence and The Machine – Cosmic Love

            Nie chcę kochać cię fanatycznie.

            Nie chcę mieć cię za bóstwo, za uosobienie perfekcji. Nie jesteś idealna, bo ideałów nie ma. Masz swoje wady; przeklinasz jak szewc, gdy do kubka wsypujesz ostatnie ziarenka kakao, płaczesz, kiedy oglądasz ostatni odcinek serialu, którego fanką się stałaś, śmiejesz się ze schlierenzauerowych włosów i nigdy nie cieszysz się z darmowych kuponów na pizzę. Jesteś niedoskonała jak każdy człowiek i chcę to dostrzegać, chcę akceptować twoje wady, będąc nich całkowicie świadomy, a nie się nimi zachwycać. Jesteś normalna, jesteś człowiekiem. I taką pragnę cię widzieć zawsze.

Ale nie umiem. To jest trudniejsze niż przypuszczałem. Moja miłość przyćmiewa wszystko, nawet to, że obgryzasz paznokcie, kiedy oglądasz „Władce Pierścienia”.

- Jestem brudna? – Pytasz, dostrzegając mój wzrok wlepiony w twoją piękną, pogodną twarzyczkę.

Ogarniam swoje serce i mózg, który już dawno przestał działać tak jak powinien i posyłam w twoją stronę nieco wymuszony uśmiech.

- Raczej nie.

Kręcisz głową z rozbawieniem, po czym odchodzisz w stronę Poitnera.

Kochanie ciebie miłością zwykłą, najwspanialszą, nieraniącą chyba przekracza moje zdolności.

Choć już kiedyś tak cię kochałem, na samym początku. Kochałem cię wtedy mądrze, rozsądnie, a nie jak teraz obłędnie i fanatycznie.

- Zmieniła się, co nie? – Fettner podchodzi do mnie. W rękach trzyma piłkę do nogi, wzrokiem prześwietla ciebie.

Wzruszam obojętnie ramionami.

- Ciągle się zmienia.

- A ty ją ciągle kochasz?

Patrzę się na Manuela i wiem, że chłopak czyta z mojej twarzy jak z otwartej księgi. Czasami chciałbym ukryć przed nim swoje uczucia, ale Fetti zna mnie za dobrze.

Wyrywam z jego rąk piłkę i robię kilka kapek.

- Tajner ją zmienił. Zmienił ją nawet kilkakrotnie.

- To widać.

- Co masz na myśli? – Zatrzymuję się i wbijam w przyjaciela uważne spojrzenie. Piłka wypada mi z rąk i toczy się kilka metrów dalej.

Fettner wzdycha, znowu wędrując wzrokiem do ciebie.

- Kiedyś była bardziej pewna siebie, trochę nonszalancka. Teraz niby próbuje wciąż być taką, ale nie za dobrze jej to wychodzi.

- Jest… pogubiona.

Brunet kiwa głową. Troska przysłania jego spojrzenie.

- Przykro mi to mówić, ale ona ciebie kocha, zawsze cię kochała, nawet jeśli na moment o tym zapomniała. Widać to po niej. Ale trochę jakby się tego boi.

Marszczę brwi i milczę jak zaklęty. Mój mózg powoli przetwarza fettnerowe rewelacje. Dżizas, czego życie musi być aż takie skomplikowane i pomotane niczym kordonek.

- Chyba zacznę lubić to, że czasami bywasz mądry. – Mówię w końcu, wciąż będąc trochę w szoku.

Kochasz mnie.

Zawsze mnie kochałaś, nawet wtedy, gdy przeżywałaś wielką fascynację antykami.

Ten dzień nie mógłby być piękniejszy.

KOCHASZ MNIE!

W przypływie euforii prawie duszę Fettnera.

- Spokojnie, Makaron, bo przed chwilą jadłem kanapkę z tuńczykiem i naprawdę nie zamierzam jej zwrócić przez nadmiar twojego szczęścia. – Manu trochę się śmieje, ale jest też trochę zmartwiony.

Puszczam go i uśmiecham się do niego głupkowato.

- Kocha mnie. – Powtarzam raz po raz.

Fettner lekko uderza mnie w głowę. Po chwili jednak poważnieje.

- I właśnie tego się obawiałem.

- Czego?

- Tego. Wasz związek, mimo wszystko, jest bez przyszłości.

- O czym ty pieprzysz? – Przestaję się uśmiechać. Tok rozumowania Fettnera jest dzisiaj wyjątkowo zawiły. – Przecież przed chwilą sam powiedziałeś, że Vera mnie kocha.

- Michi, wiem jak bardzo ci na niej zależy, poza tym Vera to fajna laska, ale lepiej byłoby dla ciebie gdybyś ją sobie odpuścił. – Manuel klepie mnie po plecach, nieporadnie się uśmiechając. Jest świadomy  tego, że jego słowa zadają mojemu sercu nie lada rany. – Ale zrobisz jak będziesz chciał.

- Nie czaję cię.

- Może kiedyś mnie zrozumiesz. – Fettner uśmiecha się smutno, nie do twarzy mu w takim uśmiechu. – Chodź się przebrać, w końcu musimy zdominować TCS.

- Aha, jeśli Hula nam da. – Mruczę niewyraźnie pod nosem. Myślami wciąż jestem przy tobie i fettnerowych słowach. – Skubanemu chyba spodobało się stanie na podium.

- Może i Oberstdorf i Garmisch były jego, ale mojego Innsbrucka już nie zdobędzie.

- Pożyjemy, zobaczymy.

Trzy godziny później już wiemy, że Fettner nie miał racji i że jednak Hula zdobył Innsbruck, pewnie dążąc w ten sposób, do wygranej TCS. W Bischo na pewno hulnie sobie porządnie, nie dając szans na choćby (!) nawiązanie rywalizacji drugiemu Freitagowi i trzeciemu Zografskiemu.

Stefcio szaleje w tym sezonie i pan Tajner na pewno jest z niego dumny.

A co ciekawsze, Hula ma już na fejsie więcej napalonych hotfanek niż ja.

Life is brutal.

Ale przynajmniej w drodze do Bischofshofen mogę siedzieć obok ciebie, czuć w nozdrzach twoje perfumy i delikatnie stykać swoją lewą nogę z twoją prawą nogą. Taka głupota robi mnie szczęśliwym.

I wiesz co? Lubię z tobą rozmawiać, nawet jeśli nasza rozmowa dotyczy austriackiego disco polo.

Bezwiednie wyszukuję w tobie oznak, które pozwoliły Manuelowi sądzić, że mnie kochasz. I je widzę, widzę jak patrzysz na mnie z czułością i trochę też ze zrezygnowaniem, jak uśmiechasz się do mnie szerzej niż do innych. Wkładasz w wypowiedzenie mojego  imienia tyle ciepła, że wystarczyłoby go na ogrzanie wszystkich Eskimosów. Słuchasz mnie uważnie, nawet gdy mówię głupoty. Cieszysz się, gdy pójdzie mi konkurs i jesteś dumna ze mnie, kiedy zrobię coś porządnie.

I smakował ci budyń waniliowy, który sam zrobiłem – nieprzypalony i bez grudek.

Love is in the air.

Dłużej nie mogę wytrzymać i mimo, że padam z nóg, wyciągam cię na wieczorny spacer po Bischo. Co z tego, że jutro są kwalifikacje, a mi wręcz odpadają kończyny? Muszę z tobą porozmawiać i upewnić się na czym stoję.

Co w sumie nie jest takie łatwe. A ty mi niczego, kochanie, nie ułatwiasz.

Przynajmniej nastrój jest w porządku. Księżyc w pełni, gwiazdy, śnieg jakby posypany brokatem i nasza dwójka brnąca na oślep przez dwumetrowe zaspy.

I chyba dwadzieścia stopni poniżej zera, ale to tylko taki malutki minusik tej romantycznej scenerii.

- Michi, zimno. – Marudzisz, wsadzając dłonie głęboko w kieszenie kurtki. – Już się dotleniłam.

Nie bój się i powiedz mi, co czujesz, skarbie. Niczego innego nie pragnę, tylko tych kilku słów, które stuprocentowo potwierdzą przypuszczenia Manuela. No dalej, Schmetterling, co kryje się w twoim serduszku?

O tych złych, niefajnych słowach Fettnera nawet nie chcę pamiętać.

- Czuję, że zaraz zmienię się w lodową figurę.

Nie do końca o to chodziło, Schatz, ale jesteś na dobrej drodze.

- Figury z lodu są piękne. – Mamroczę niewyraźnie, lepiej naciągając czapkę na uszy.

W takim tempie nie wyciągnę od ciebie „Kocham cię” do wiosennych roztopów.

- Och, Mitchi – uśmiechasz się tak olśniewająco, że uginają się pode mną kolana. Może powinienem wziąć tę sprawę w swoje ręce? – Od kiedy interesujesz się sztuką? I to jeszcze rzeźbą lodową?

- Od zawsze. Rzeźba lodowa to moja pasja.

- Tak, a Schmitt siedzi i wpieprza Milkę. Uh, Michael, serio, wracajmy już. Tracę czucie w małym palcu i jestem przeraźliwie głodna. Nie mówiąc już o tym, że wujek dał mi do wypełnienia tonę pa…

- Kocham cię.

- Co?

- Kocham cię, Vero.

Zatrzymujemy się i patrzymy się w swoje oczy w milczeniu. Moje ‘kocham’ zawisło między nami i póki co bezlitośnie ze mnie drwi. Ver, powiedzże coś, błagam. Powiedz, bo ja tu umieram z niewiedzy i niepewności, rany na sercu zaczynają się ponownie otwierać.

- Michael…

- Nie bój się – szepczę, chwytając ją za rękę. – Nie bój się, proszę.

Pozwalasz mi przytulić siebie, wręcz sama do mnie przylegasz. Tulę cię, delikatnie głaszcząc cię po plecach. Drżysz i nic nie mówisz.

- Wszystko może być dobrze. – Mocniej cię obejmuję, próbując pokonać twoje strachy moim dotykiem. – Zaufaj mi, proszę.

- Tak okropnie się boję. – Wyznajesz ze łzami w oczach. Twój głos drży nawet bardziej niż twoje ciało. – Boję się cię kochać, boję się, że znowu cię skrzywdzę, Michael.

- Spokojnie, skarbie, wszystko będzie dobrze, obiecuję. Będziemy szczęśliwi. – Delikatnie całuję się w czoło, twój strach nieco gasi moje szczęście.

- Potrzebuję cię.

Jesteś krucha niczym porcelana.

A zawsze bardziej przypominałaś skałę.

- Tak bardzo cię potrzebuję, Michael.

Odrywasz się ode mnie i wspinasz się na palce. Twoje oczy krzyczą do mnie jakby w desperacji. Jesteś cieniem samej siebie, ale ja pomogę ci się odbudować.

Całujesz mnie i wszystko przestaje mieć znaczenie. Znowu jesteś tylko ty.

Jesteśmy my.

*****

To opowiadanie wygląda całkowicie inaczej niż na początku miało wyglądać, no ale...

I wgl Stefcio wygrał TCS, to jest piękne. Mój irracjonalny świat jest piękny i Nudeln jest piękny i wgl <3<3<3