`12.

    Koniec Świata – Oranżada

Kochamkochaszkochamkochaszkoooochamysię.

Ups, przegrywam w chińczyka.

Wreszcie mogę tulić cię do woli, trzymać cię za wiecznie zimną dłoń, całować twoje miękkie usteczka. Nikt nie może mi tego zabronić, ty mi tego nie zabraniasz.

Okay, może Pointer ma jakieś ‘ale’ do naszego związku, furia w jego oczach jest aż nadto wymowna.

Ale i tak woli mnie niż szanownego pana aus Polen, którego nazwiska nie wypowiem, bo wiem, że rany, które ci zadał nadal ci bolą.

Eh, przegrałem już drugą flaszkę, forma nie ta co kiedyś.

Nie żebym kiedykolwiek był w formie. Chińczyk to zdecydowanie nie moja domena.

Jezusie najsłodszy, tęsknię jak wariat.

Dwa miejsca do przodu. W takim tempie to nawet  Velta żółw mnie wyprzedzi.

Nie widziałem ciebie od sześćdziesięciu siedmiu minut.

Wariuję.

- Weźcie się ogarnijcie! – Mówi z przekąsem Zauner. – Nie poznaję was.

- Co się czepiasz? – Schlierenzauer posyła mu lekko wściekłe spojrzenie. Nie lubi, gdy ktoś go krytykuje i tak dalej.

Zauner ze świstem wypuszcza z powietrze z ust.

- Nigdy nie spodziewałem się, ze to powiem, ale Kofler jest z was najnormalniejszy.

- serio? – Andreas podnosi z nad planszy wzrok. Nadzieja w jego oczach przywodzi mi na myśl dziecko stojące przed olbrzymim koszem ze słodyczami. – Jupi?

- Co ci w nas nie pasuje? – pytam może z za bardzo nadąsaną miną.

David wzdycha. Wiem, że jest megazły, bo a) hormony szaleją w nim niczym w kobiecie przed okresem; b) Pointer (jak zwykle) zabronił nam wyjść i potańczyć w jakimś klubie; c) Zauni chce przelecieć jakąś laskę.

Nie można tego zignorować, oj nie. A nawet jeśli, David na pewno w jakiś sposób przypomni wszystkim o swoim cierpieniu i głębokim poczucie bezsensu istnienia.

- Fettnerowi nagle zachciało się bawić się w hinduskiego filozofa, Schlierenzauer natomiast, tak dla odmiany i wbrew własnego ja, zaczął udawać Romea. O tobie, Michael po prostu szkoda gadać, jeszcze bardziej ciepłe kluchy i jeszcze większy zakochaniec niż kiedyś. Nawet z kim upić się nie ma.

- Nie jestem kluską. – oburzam się głośno. Tylko siłą woli powstrzymuję się od widowiskowego tupnięcia nogą.

Nie chcę być kluską.

Naprawdę.

Ty, Veruś, też nie chcesz kluski, nie?

- Lubię Szekspira. – tryumfalnie oznajmia Gregor. – Być czy nie być? Oto jest pytanie!

- Wychodzę – oświadcza w końcu Zauner. Jest zbulwersowany naszą postawą. – Kryjcie mnie przed Pointerem.

- Buntownik. – Kwituje pod nosem Fetti, gdy drzwi zamykają się za Davidem.

Przerywamy grę i siedzimy w ciszy. Każdy z nas pochłonięty jest własnymi myślami. No, może z wyjątkiem Koflera, czasami mam (dość uzasadnione zresztą) obawy, że Andreas nie wie, co to myślenie.

Ale lasek za to ma na pęczki.

Nie lubię swojej niestabilności, swoich wahań uczuć. Nie lubię kochać cię rozsądnie przez pięć minut, a potem, nagle i nieoczekiwanie, zmieniać się w obłąkaną kluskę całującą ziemię, po której stąpasz. Mozolnie uczę się kochać, z trudem opanowuje najprostsze zasady miłości. Wszystko to z tobą u boku, z twoim uśmiechem pełnym aprobaty, a czasem i ze zdegustowanym spojrzeniem. Ty natomiast uczyć się kochać na nowo, bez lęków i Apoloniuszów, bez przeszłości i przyszłości. Oboje, razem, wspólnie edukujemy się w materii miłości i małymi kroczkami podążamy naprzód.

Mam nadzieję, że niedługo stworzymy tak idealny związek jak piotr Żyła i mikrofon.

- Muszę do Very. – Wstaję z podłogi, mrucząc pod nosem nawet dla mnie niezrozumiałe słowa.

Schlierenzauer życzy mi miłego seksu, Fettner przypomina o zabezpieczeniu, a Kofler podpowiada, ze kawior jest najlepszym afrodyzjakiem.

Ale ja przecież nie zamierzam cię przelecieć, chcę się po prostu do ciebie przytulić, poczuć twoje ciepło i kojący oddech. Chcę być tylko z tobą.

Bo miłość to zdecydowanie coś więcej niż chwila fizycznych zbliżeń, niż intymne poznawanie ciał.

Omg, chyba udzieliła mi się fettnerowska mądrość.

Pukam do twoich drzwi i czekam. Korytarzem niesie się zdenerwowany głos Alexa i wystraszone łkanie Zauner. Buntownik został przyłapany, nie będzie rozpusty tej nocy. A to znaczy, że Davidowi nadal będą wariować hormony, co jest równoznaczne z tym, że blondyn będzie upierdliwy jak wrzód na tyłku.

Znaczy na dupci.

- Michi – Otwierasz drzwi, zadzierasz głowę do góry i patrzysz mi w oczy. Mam wrażenie, że twój wzrok jaśnieje.

- Cześć. – Mówię cicho. Nie chcę spłoszyć tej chwili, jest piękna, taka niewymuszona i naturalna. Nasza. – Przyszedłem życzyć ci słodkich snów.

- Mogłeś zadzwonić. – Uśmiechasz się promiennie. Nikt tnie ma tak pięknego uśmiechu jak ty. – Wejdziesz? – Unosisz jedną brew, nieco się przesuwając.

Kiwam ochoczo głową i wciągam nas do pokoju. Zamykam drzwi w akompaniamencie twojego perlistego śmiechu. Jest pięknie, jest tak jak kiedyś.

Chwilo trwaj, bo jesteś piękna.

Siadamy na brzegu łóżka, otacza nas cisza. Łapię za twoją dłoń i bawię się twoimi smukłymi palcami. Kątem oka zauważam jak patrzysz się na mnie zupełnie jakbyś odkrywała mnie na nowo. I chyba trochu tak jest. Uczymy się siebie dzień po dniu, wciąż na nowo, wciąż z rosnącym zainteresowaniem. Tak powinno być już do końca.

Podnoszę głowę i szczerzę zęby w szerokim uśmiechu.

- Lubię cię, wiesz?

- Wiem. – Śmiejesz się i przytulasz się do mnie. Jesteśmy szczęśliwi.

Znowu. Razem. Szczęśliwi.

Lubię twoje trzydzieści sześć i sześć stopnie, woje rozgrzane policzki i pachnące miętą usta. Lubię twój łaskoczący oddech i roziskrzone, brązowe oczka. Lubię każdą komórkę twojego ciała, każdy milimetr twojej duszy.

Überraschung, jestem w tobie zakochany.

Nie chcę wypuścić cię z objęć, tak jest dobrze, tak może zastać nas koniec świata.

- Michi – Nieco nerwowo wypuszczasz z płuc powietrze; twoje palce szukają moich dłoni. – To była najlepsza decyzja w moim życiu. Dziękuję, ze na mnie zaczekałaś, ze zapomniałeś to…

- Cii… - Całuję cię w czubek głowy, mocniej cię obejmując. Chcę byś poczuła się bezpiecznie i stabilnie w moich ramionach, przy mnie. – Nic nie mów, jest dobrze.

- Wiem. – Uśmiechasz się. Uśmiechają się też twoje oczy. Nie ma już w nich pęknięć i złamań, posklejałem cię całą, posklejaliśmy się razem. Teraz tworzymy nieidealnie idealną całość. I niech tak już zostanie.

******

Ojej, to miało być opowiadanie bardziej dla jaj, ale ups, za bardzo wczułam się w Michaela :3

i wgl ferie, wolne, za 6 dni Małopolska i wielbienie Hayboecka z Agą <3

jakieś pytania? -> ask.fm