`6.

Royal Republic – Everybody Wants Be An Astronaut

- Wiedziałem, że się waćpan zjawi! – Hilde uśmiecha się szeroko na mój widok i ruchem ręki wskazuje, abym usiadł. Niepewnie lokuję się na jakimś lichym krześle i ze zdenerwowania wyłamuję sobie palce. Czuję się jak zdrajca najgorszej kategorii. Nie dość, że zdradzam swojego przyjaciela (eks-przyjaciela) to jeszcze całą drużynę i w ogóle naród.

Czy zdradzanie jest zaraźliwe, hę?

- Dobrze trafiłeś – Stjernen klepie mnie po plecach. – Norge Team to maszyny do czynienia odwetu. Zobaczysz, nie będziesz niczego żałować.

- Klawa zabawa gwarantowana! – Przekrzykuje go uchachany Tom.

- I plus 23545676 do zajebistości.

- I tak jestem już zajebisty. – wzdycham. – No wiecie, po całej tej akcji z rzyganiem.

Norwedzy wymieniają ze sobą spojrzenia. Chyba nie o taką zajebistość im chodziło.

- W każdym bądź razie – Tom drapie się po policzku. – Wszystko zostaw nam. Załatwimy Schlierenzauera na cacy. Długo się po tym nie pozbiera, he he.

- Co zamierzacie?

- Zobaczysz.

- No ok. – wzruszam ramionami, uważając temat za zamknięty. Mimo to wciąż siedzę na krześle i wdycham zapach norweskiego potu. Nie śpieszy mi się do mojego świata, zagmatwanej sprawy z Gregorem i do odkochiwania się z Ciebie. Tutaj jest mi dobrze. Bez nich wszystkich, bez ciebie. Nawet ból serca jest jakby mniejszy.

- Coś jeszcze? – Andreas sceptycznie unosi brew.

Będę facetem, koniec z mazgajeniem się.

- Nie, nic. – mruczę pod nosem i podnoszę się z krzesła. – Dzięki. No wiecie.

I wychodzę.

Z, o dziwo, ogromnymi wyrzutami sumienia.

Ups.

To nie tak miało być. To zdecydowanie nie tak miało być. No nie. Miałem wygrać, stanąć na podium, być w pierwszej dziesiątce, przejść chociaż do drugiej serii. A tu dupa. Jasna dupa. Utknąłem na trzydziestym drugim miejscu. Cholercia. Nawet Stefcio Hula mnie przeskoczył. Ale Stefcio to Stefcio, idą ploty, że w tym sezonie będzie czarnym koniem Turnieju Czterech Skoczni. I to wydaje się być BARDZO realne. Naprawdę.

- Ejże, ty jesteś tym, którego laska rzuciła dla mentora Polo? – ktoś klepie mnie po plecach. Odwracam się i widzę uśmiechniętą twarz bardzo nieogarniętego kolesia. Skoczka. Polaka. Kubackiego bodajże.

O, on skoczył gorzej niż ja, ha. Trzydzieste szóste miejsce.

- Yyy – Patrzę się na niego średnio miło. Jakoś nie lubię, gdy ludzie przypominają mi o tobie i dziadziu Tajnerze.

- Manuel Fettner powiedział Piotrkowi Żyle, że Pointer powiedział swojej asystentce, że słyszał jak Kruczek mówi do Jiroutka, o tym, że Maciej Kurzajewski zdradził mu to, że ponoć Michał Wiśniewski pojechał do Innsbrucka i zaśpiewał jakąś piosenkę, czym przekonał Tajnera do rzucenia twojej laski i wrócenia do Polski, do żony, dziecka i zięcia.

Aha.

Ale heeeej, czekaj.

To znaczy…

WTF?

I dlaczego Fettner sam mi o tym nie powiedział?

- Czyli, że Vera… że ona… nie jesteś już z papą dinoza… znaczy Tajnerem? Tak? Jest… porzucona? I boli ją serce? I że muszę ją pocieszyć? Bo pewnie teraz siedzi sama w stercie chusteczek z nutellą na kolanach i ogląda  ‘Epoką Lodowcową”. Zawsze ogląda „Epokę Lodowcową”, gdy jest smutna. I płacze. Dużo. Bardzo. Całą noc.

- Koleś, uspokój się – Kubacki potrząsa mnie za ramię. – Chodź, mam trochę Pana Tadeusza, to ci pomoże.

- Aleee, Vera, ona…

- Widzę, że trzeba ci więcej niż trochę. Żyła ma schowane gdzieś piwko, więc nie panikuj.

VERA, TY JESTEŚ SMUTNA!

Ech, w sumie, co mi szkodzi znowu się najebać?

- Hayboeck, nie wiem, czego znowu się nawąchałeś, ale trenera NIE MA w schowku na miotły, jak zresztą sam widzisz. Zresztą dlaczego niby ma tu być? – Schlierenzauer marszczy nos, podnosząc z podłogi jakąś brudną szmatę. Jest zdezorientowany, zdegustowany i pewnie w myślach wyzywa mnie od idiotów.

Gdzie oni są? Godzina zero wybiła, przyprowadziłem Gregora do tego schowka (a to było arcytrudne), zrobiłem wszystko, co mi kazali, a ich nie ma. On zaraz stąd ucieknie!

- Zaraz przyjdzie. Powiedział, że się spóźni – wzdycham. Niech wie, że nie uśmiecha mi się siedzenie razem z nim na jednym metrze kwadratowym w towarzystwie mioteł i mopów.

Chociaż nie powiem, jest bardzo romantycznie i w ogóle.

- Nadal jesteś na mnie wkurzony, co nie? No wiesz, za tamto? – Gregor nie patrzy się na mnie, woli podziwiać miotełkę do wycieranie kurzów. Pewnie nigdy nie widział czegoś takiego. Pewnie nawet nie wie do czego to służy. Ha!, a ja wiem. W końcu już nie raz wprowadzałaś mój ośrodek bałaganiarstwa w tajniki czystego mieszkania. I to w bardzo oryginalny sposób.

Ups, czyżby to tęsknota pukała do drzwi mojego serca?

Spadaj, miłości, nie chcę cię.

- Za tamto?

- Poniosło mnie. Wtedy. Sorry, naprawdę. Głupio wyszło.

Gregor mnie przeprosił. Wow. Wielkie wow. A ja wpakowałem go w zasadzkę. No pięknie. Powinienem dostać za to Pokojową Nagrodę Nobla.

- Mam nadzieję, że nadal jesteśmy kumplami. – Schlierenzauer wyciąga ku mnie dłoń, którą ja bez wahania ściskam.

- No jasne. I też przepraszam. Nie chciałem na nią zwymiotować.

- Wierzę ci – blondyn zaczyna się śmiać. Nigdy nie spodziewałem się, że jego uśmiech będzie mnie tak cieszył.

- Gregor, jest tylko jeden problem, bo…

I wtedy drzwi się otwierają, schowek napełnia się złowieszczym śmiechem rodem z kreskówek. To Hilde wraz ze Stjernen i ich zemsta cielaka, jak ją ładnie nazwali. Śmiech jest coraz głośniejszy, a Schlierenzauer coraz bardziej zdegustowany i skłonny do przekleństw. Nie mija chwila, a ląduje na nas coś lepkiego i pachnącego truskawkami.

Mmmm, kisiel. Lubię kisiel.

Najlepszy kisiel na świecie robisz ty, Vero.

- Co do licha? – Schlierenzauer jest wkurzony. BARDZO. I uroczo wygląda z różowymi pasemkami.

- Ubaw po pachy. – Hilde klaszcze w dłonie i wyciąga z kieszeni jakąś cegłę. A nie, przepraszam, to telefon. Duży telefon. Ale z aparatem. – Uśmiech, biczes.

Hę?

- Hayboeck, jakiż ty naiwny! – Stjernen zgina się na pół ze śmiechu. Jeszcze trochę, a się posika. – Nie wiem, jak mogłeś nam uwierzyć. Nie myślałeś chyba, że przepuścimy okazję do załatwienia dwóch austriackich, złych duszyczek.

- Załatwienia na cacy! – podkreśla Hilde. – Zawsze marzyłem, by oblać was kiślem!

- Kisielem, kurwa – poprawia go Schlierenzauer. – Naucz się gramatyki, ofiaro.

- Odezwał się kiślowy potwór, hehehehehehe. Lepiej zliż swego kiśla z twoich cudnych  włosów, bo ci się jeszcze pokręcą i będziesz miał problema.

- Spadamy, frajerzy! – Stjernen wysyła nam powietrznego buziaka i ciągnie Toma za fraki. Zostajemy z Gregorem sami. Schlieri niczego nie rozumie i jest wściekły na maksa, jestem tego pewny, mimo to wybucha głośnym śmiechem i żartobliwie trąca mnie w głowę.

- Sorry, moja wina – mruczę pod nosem, na co Gregor wybucha jeszcze głośniejszym śmiechem.

- W sumie to lubię kisiel. – mówi. – A od dzisiaj będę miał z KIŚLA bekę.

- Najpierw zmyj to cholerstwo.

- Nie ma problema – Oj, Gregorowi naprawdę potrzebny psychiatra. On tak nigdy się nie zachowuje. – Trza zadzwonić po Agnes. Mus to mus.

I znowu wybuchamy śmiechem.

**********

Kryzysów egzystencjalnych Hayboecka część 14235346547.

Czyli Cam pisze jakieś takie dno, no ale.

11 dni, o.